ประวัตินวนิยาย  เรื่องแผลเก่า

บางครั้งเราคงเคยนึกอยากกลับไปอ่านหนังสือเก่าแก่ที่เคยอ่านเมื่อแสนนานมาแล้วดูบ้าง ด้วยอยากรู้ว่าจะยังรักใคร่ประทับใจเหมือนเก่าหรือม่ หรือความรับรู้จากวัยที่เปลี่ยนไปแล้วนั้นเป็นอย่างไร แผลเก่า เป็นหนึ่งในเรื่องที่ไม่ว่าจะอ่านผ่านกาลแวลามากี่ครั้งกี่คราว เรื่องรักเรื่องนี้ยังน่าประทับใจลึกซึ้งนัก

ความรักของ ขวัญและเรียมในเรื่องเป็นหนังสือที่ตรึงใจผู้คน เป็นภาพยนตร์ฝีมือเอกกำกับโดย เชิด ทรงศรี ในปี ๒๕๒๐ ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นหนังไทยดีที่สุดเรื่องหนึ่ง เป็นบทเพลงขวัญเรียมและแสนแสบ บอกเล่าเรื่องรักของหนุ่มสาวทั้งสอง ได้ยืนยาวจนทุกวันนี้

เจ้าขวัญ ตัวเอกของเรื่องเป็นหนุ่มบ้านทุ่งบางกะปิ ร่างงาม ล่ำสัน ผิวคล้ำ ใจซื่อและจริงใจ ขวัญอาจจะไม่ใช่คนรอบรู้มาก เพียง"อ่านหนังสือแตก เขียนไม่ค่อยคล่อง" แต่ตลอดบ้านทุ่งถิ่นเขา เจ้าขวัญไม่เคยเกรงกลัวใคร ขวัญเป็นนักเลงที่ถึงบทจะรักก็รักสุดจิต ถึงบทจะร้ายก็ร้ายสุดใจ เขาเป็นนักเลงที่ใคร ๆ นับถือน้ำใจและยำเกรงยิ่งนัก

แผลเก่า เล่าเรื่องความรักตราตรึงของคนคู่นี้ ผู้เขียนใช้ภาษาดี อ่านได้รื่นรมย์เพลิดเพลินน่าติดตามมาก คนอ่านจะได้เห็นหัวจิตหัวใจของคนคู่นี้และสุขเศร้าไปกับเขา โดยเฉพาะใจของเจ้าขวัญนั้นสำแดงพลังให้คนอ่านได้ผูกใจด้วยตั้งแต่ต้น หากหัวใจของขวัญจะสยายลงเพราะเรียม หัวใจคนอ่านจะแตกละเอียดลงเพราะความซื่่อจริงใจและมุทะลุของเจ้าขวัญลมมันหวน ลมมันหวน เจ้าขวัญรำพึง เออ เรียมเอ๋ย เมื่่อลมมันหวนครั้งไร ข้าก็อดหวนคิดถึงเจ้าไม่ได้ หรือว่าลางลมมันมจะให้ข้ารู้ว่าเจ้าจะหวนมมาบางกะปิอีก

ไม้ เมืองเดิม เล่าเรื่องได้น่าติดตามมาก เรื่องนี้สั้นนัก แต่ความเก่งกาจของผู้เล่าทำให้เรื่องสั้น ๆ นี้ยิ่งใหญ่ประจักษ์ในใจผู้อ่านได้ ผู้เขียนยังเข้าใจเล่าความให้คนอ่านได้เห็นว่าบางครั้ง ความรักทำให้เวลาของชีวิตหนึ่งหยุดลง ซึ่่งหัวใจดวงนั้นจะดำเนินต่อไปได้ก็ต่อเมื่อคนรักของเขากลับคืนมาแล้ว เท่านั้น

บทสนทนาในเรื่องนี้ดีมาก อ่านแล้วเสมือนว่าเราได้ฟังบุคคลต่าง ๆ พูดอยู่จริง เสน่ห์ส่วนนี้ยิ่งทำให้เนื้อเรื่องมีชีวิตชีวาขึ้นไป อยากให้คุณได้ลองฟังคำของเจ้าขวัญ หนุ่มใจซื่อที่วาจาหวานและไพเราะนัก ถ้อยคำของขวัญนั้นเป็นชนิดที่เรียมจะเรียกว่าภาษา "ประสาบ้านนอกคอกนา" แต่ภาษาชนิดนี้เล่าจะจับใจผู้อ่านอย่างเหลือเกินใครที่ได้อ่านบทตอนที่ขวัญบอกเรียมว่า "อย่าเลย เลนทั้งนั้นแขยงตีนเปล่า ๆ อยู่เฉย ๆ เช่นนี้เป็นไรไปเล่าเรียนเอ๋ย" คงได้รู้ว่านี้เป็นประโยคที่มีคำว่า "ตืน" ที่อ่อนหวานน่ารักใคร่ที่สุดประโยคหนึ่งที่เราจะเคยได้ยืน คำซื่อของเจ้าขวัญจะทำให้คนอ่านน้ำตาหยดได้ไม่ยากเลย

เสน่ห์ข้อเด่นอีกอย่างของเรื่องนี้คือบรรยากาศชนบทที่บรรยายได้ไพเราะเห็นภาพนัก ภาพธรรมชาติในที่นี้ไม่ใช่ภาพอย่างโปสการ์ด ชนิดบอกอารมณ์โรแมนติกเพ้อฝัน แต่เป็นภาพธรรมชาติจริงที่งดงามด้วยความดิบ ๆ ที่ทำให้ผู้อ่านได้รับรู้ถึงกลิ่นหญ้า ที่เมื่อพูดถึงน้ำแล้วจะต้องนึกถึงโคลนเลน ที่หากมีภาพควายในฉากแล้ว ผู้อ่านจะสำเหนียกได้ว่าจะต้องมีคนเลี้ยงควายที่ต้องพาควายไปอาบน้ำแผลเก่า เล่าเรื่องรักที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่ง แปลเก่านี้เป็นแผลรักที่ฝากรอยประทับไว้กับเจ้าขวัญ เจ้าเรยม และจะฝากร้อยประทับใจกับผู้อ่านด้วยเช่นกันเหม เวชการ เขียนที่มาของเรื่องนี้ว่า

พอดีเวลานั้นจวนค่ำล้ว ตาของผมเหลือบไปเห็นชายทุ่งไกลโน้น มีกระต๊อบเล็ก ๆ และมีตะเกียงจุด มีแสงริบหรี่ ผมจึงชี้ให้เขาดูและพูดว่า เอ็งลองคิดดูวิว่า กระต๊อบเล็ก ๆ ไปริบหรี่นั้นมันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างในที่นั้น นายก้านเหมือนสะกิดใจ มองดูภาพนั้นอย่างใช้ความคิด ในครู่นั้นเอง เขาคงจะได้ความคิดขึ้นแล้วตบขาตัวเองฉาดใหญ่ แล้วร้องไห้ขึ้นเฉย ๆ และพูดทั้งร้องไห้ "กูไม่ตายแล้วมึงเอ๋ย กูพบทางแล้ว" พูดแล้วจับแขนผมเบา ๆ และไม่ได้ "มึงเอ๋ย ข้าขอเวลาสองวันจะสร้างเรื่องใหม่ในเอ็งตรวจ รับรองว่าเอ็งต้องชอบใจ"ใครจะรู้ว่าภาพยามค่ำในวันนั้นจะกลายเป็นเรื่องรักที่ดีได้ถึงเพียงนี้

เกี่ยวกับผู้เขียน ไม้ เมืองเดิม (๒๔๔๘-๒๔๘๕) นามปากกาของ ก้าน พึ่งบุญ ณ อยุธยา เกิดที่กรุงเทพ จบการศึกษาจากโรงเรียนวัดบวรนิเวศ ผลงานเขียนมีเช่านับ แสนแสบ หมื่นซ่อง ล้างบาง หงสาพ่าย เกวียนหัก สำเภาล่ม เสือบาง บางระจัน สาวชะโงก บึงขุนสร้าง คุ้งเผาถ่าน แม่หม้าย ข้าเก่าสินในน้ำ สองศึก เสือทุ่ง นางถ้ำ รอยไพร โป๊ะล่ม นางห้าม บ้านนอกเข้ากรุง ข้ากลวงเดิม อ้ายขุนทอง ศึกกระทุ่มลาย หนามยอกเอาหนามบ่งเรือเพลง-เรือเร่ กระท่อมปลายนา ทหารเอกพระบัณฑูร ขุนศึก

แผลเก่า : ไม้ เมืองเดิม

เสริมวิทย์บรรณาคาร ๑๔๗ หน้า ๒๕ บาท ปกอ่อน ปีทีพิมพ์ ๒๕๓๗

"...โธ่ เรียมเอ๋ยม พี่ร้องไห้มาสองปีกว่าแล้ว น้ำใหม่ที่เราเคยเล่นงวดไปสองหนแล้ว พี่ก็ยัง... " มันถอนสะอื้นติด ๆ กัน "เรียม...ยังคอยเจ้าอยู่จนน้ำนี้" 

-- ไม้ เมืองเดิม แผลเก่า

ขอขอบคุณแหล่งที่มา